ตัวฉันเมื่อเยาว์วัย
ตัวเล็กเด็กดีมีแต่ยิ้ม
วิ่งเล่นทุกทิศคิดแต่ฝัน
แววตาแจ่มใสใจสำคัญ
โลกนี้สุขสันต์ฉันเบิกบาน
แข็งแรงวิ่งไกลไม่รู้เหนื่อย
ปีนต้นไม้เรื่อยเหมือนใส่ปีก
ล้มลุกก็หัวเราะไม่หลีก
สนุกทุกก้าวชีวิตพลัน
ฉลาดเรียนรู้ไวใจอยากเห็น
อ่านเขียนเด่นชัดฉลาดขัน
ครูชมไม่เว้นทุกทุกวัน
เหมือนดาวผ่องพรรณกลางชั้นเรียน
ปลาดเปรียวคล่องแคล่ววิ่งไวจัด
เดินซุกซนจัดทั่วชายคา
บ้านไม้เป็นดินก็วิ่งมา
ขีดเขียนวาดฟ้าด้วยปลายเทียน
ฉันในวันนั้นยังฝังจิต
เป็นภาพความคิดไม่เคยหาย
แม้วันนี้โตแค่ร่างกาย
แต่ใจเด็กน้อยยังยิ้มรอ
กาลเวลาผันผ่าน
เงียบงันวันผ่านกาลเคลื่อนคล้อย
รอยยิ้มละห้อยน้อยลงหนอ
กระจกสะท้อนย้อนตาเจอพอ
ผมหงอกบางรอไหลตามลม
เรี่ยวแรงไม่เหมือนวันวานเก่า
เหนื่อยเร็วจนเหงาเมื่อเดินชม
บันไดก็ชันเหมือนจะถม
แต่ใจก็ข่มไม่ยอมแพ้
โรคภัยมาเยือนเงียบเงียบอยู่
ปวดเมื่อยไปทั่วเป็นบางแผล
บางวันต้องนอนอยู่เฉยแช่
แต่จิตแน่วแน่ไม่ไหวหวั่น
มีสุขเล็กน้อยคอยกล่อมหัวใจ
เสียงลมหายใจยังหอมหวาน
มองดอกไม้ไหวในวันวาน
ยังเห็นฟ้าครามยามยิ้มรอ
อยู่ดอยสูงเงียบเรียบง่ายนัก
ใต้ฟ้าสีสลักแสงแดดยอ
มีหมอกมาเยือนทุกเช้ากอ
สุขก็อยู่พอ…แค่เพียงพอใจ
ฉัน..พรุ่งนี้และวันต่อไป
ฉันพรุ่งนี้อาจยิ่งเงียบเหงา
รอยยิ้มเบาเบารอคลื่นเหงา
ใจสั่นบางครั้งยามเงยเงา
แต่อย่างน้อยเรายังมีใจ
บางวันนั่งนิ่งแทบไม่ได้คิด
แต่แววตายังจิตไม่หนีไกล
เฝ้ามองเส้นด้ายและมือใจ
ถักทออะไรให้โลกจำ
เข็มกับไหมไหลตามจังหวะ
โอบกาลเวลาไว้ลึกล้ำ
งานฝีมือซ่อนเรื่องราวคำ
ที่ใครไม่ย้ำแต่เราเข้าใจ
ต้นไม้ไหวเบาเคล้าสายลม
พิงต้นชมพู่อิงฟ้าใส
ภูเขาไกลไกลช่างอบอุ่นใจ
เหมือนกอดโลกไว้ทั้งใจเรา
ยังมีบางคนบนทางนี้
ที่ยิ้มให้ทุกทีไม่ห่างเห
แม้โลกจะเปลี่ยนหมุนเรื่อยไปเสมอ
แต่เขายังรัก…อย่างเคยไม่จาง
พี่เมลุงนิล
29/06/2568
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น