ลมโชยโปรยกลิ่นหญ้า
แดดอ่อนทาแนวเขาไกล
ทางเลาะเลียบน้ำใส
ใจเบาสบายคล้ายฝันดี
เสียงนกบอกยามเช้า
ร้องเบาเบาในพฤกษ์ศรี
ป่าเขาลมรำเพยพลี
เหมือนได้หนีความวุ่นวาย
แวะนั่งมองท้องฟ้า
ปล่อยเวลาให้ล่องลาย
คลื่นเบาเบาพัดไม่คลาย
เหมือนสายใจที่ไหลตาม
กลิ่นกาแฟหอมลอย
เหมือนถ้อยรอยคำหวานหวาม
ท่ามธรรมชาติงดงาม
โลกทั้งยามเหมือนกอดเรา
สุขนั้นอยู่ไม่ไกล
แค่หัวใจยอมเบาเบา
พาใจไปเที่ยวเขา
หรือแม้เงาก็พาเพลิน
' หมิ่นเหม่ 27/06/2568 10:31
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น